YEDİ GİBİ KALKSAM YETİŞİRİM...

Neymiş?

Gece yatmazmışım!

Haydi be oradan!

Aklım fikrim, olmayacak şeylerde...

Uyku öyle bir biliyor ki geleceği zamanı...

Önce bütün can sıkıntılarının seni yiyip bitirmesine izin veriyor.

Bütün güzel anıları hatırlayıp derin derin iç çekmene,

Bütün kötü zamanları düşünüp O'ndan, ve diğerlerinden nefret etmene,

Bütün pişmanlıklarını tekrar tekrar yaşayıp kendinden nefret etmene izin veriyor.


Tamamen tükendiğinde, can teslim eder gibi uykuya yenik düşüyorsun.

Yani anlayacağın, her gece tekrar tekrar ölüyorsun...


Neymiş?

Sabah kalkmazmışım.

Uyku öyle tatlı ki!

Gözünün başka hiçbir şeyi görmesine izin vermeyen yâr gibi.

Üstelik öyle güzel dünyalardasın ki.

Bırakıp da gidilecek gibi değil.


Hani, "istersen hiç uyanma, artık burada yaşa" diye teklif gelse kabul edecekmişsin gibi.

İşin kötüsü, bütün bunları tam uyandığın sırada hatırlıyorsun.

Saat seni uyandırır; " Beş dakika daha!"

Beş dakika sonra tekrar ötmeye başlar; "N'olur beş dakika daha!"


Saate bakarsın ve:






Neymiş, ben adam olmazmışım.

Hah işte!

Ona bahanem yok...